Domofon - Zygmunt Miłoszewski

Tytuł: Domofon
Autor: Zygmunt Miłoszewski
Wydawnictwo:W.A.B.

Opowieści o duchach, zjawach i nadprzyrodzonych zjawiskach mają długą historię w światowej literaturze. Przykłady fascynacji przerażającymi, niewytłumaczalnymi zdarzeniami i legendami o stworach sięgają już czasów starożytnych. Dla mnie straszne historie mają przede wszystkim trzymać w napięciu i mrozić krew w żyłach. Wbrew pozorom nie jest łatwo stworzyć powieść, w której czytelnik będzie bał się obrócić koleją stronę. O Domofonie Zygmunta Miłoszewskiego widziałam wiele dobrych opinii, więc tytuł ten ciągle był gdzieś z tyłu mojej głowy. W końcu udało mi się dostać egzemplarz. Jak wyszła ta powieść? Czy podczas jej czytania towarzyszył mi niepokój, czy wręcz przeciwnie? Zapraszam do recenzji.

O książce:
Do paskudnego bloku na Bródnie wprowadza się dwoje młodych ludzi, świeżo poślubieni Agnieszka i Robert, którzy przyjechali do stolicy z prowincji, by zacząć lepsze życie. Ich pierwszy dzień w nowym miejscu nie zaczyna się jednak zbyt dobrze: na zalanej krwią klatce schodowej leży człowiek bez głowy... A to niestety był zaledwie początek tego, co miało ich czekać w najbliższych dniach. Zresztą nie tylko ich, ale wszystkich pozostałych mieszkańców budynku. Groza narasta, aż w końcu blok dosłownie zamyka się, więżąc wewnątrz bezradnych mieszkańców. Czy to tylko zbiorowa histeria, czy też działa ciążąca na tym miejscu klątwa? Zagadkę usiłuje rozwikłać trójka bohaterów: Agnieszka, której mąż ulega mrocznym siłom czającym się w bloku, dziennikarz alkoholik Wiktor, który zmaga się z własną traumatyczną przeszłością, i skłócony z rodzicami maturzysta Kamil. Czego dowiedzą się o strasznym domu i o samych sobie?

Moje zdanie:
 Będąc już po lekturze Domofonu Zygmunta Miłoszewskiego zaczęłam zastanawiać się, skąd tak wysokie oceny. Niestety moim zdaniem historia sama w sobie niczym szczególnym się nie wyróżnia. Przeciętna lektura na jeden wieczór.
Mówią wprost, horror ten to taka blokowa, polska wersja Lśnienia Kinga. Mamy czarną ciecz, duchy i dom, z którego nie da się wydostać. Wiele wątków mija niedokończonych równie szybko jak się pojawiły. Kto spodziewa się oryginalności w tejże historii, będzie rozczarowany. Strachu i napięcia w samej powieści jest tyle, co nic. Groza utrzymana w tonie rodem z fantastyki niż realnego zagrożenia. A sama końcówka również nie powala. Widzieliśmy takie zakończenia wiele razy.
Książkę ratuje język pisany. Miłoszewski stworzył powieść, którą czyta się jednym tchem pomimo fabułowych niedociągnięć.
Sami bohaterowie, chociaż dość sztampowi i powszechni, to jednak wykreowani w dobry sposób. Prawdziwi z krwi i kości, którzy również mogą być sąsiadami każdego z nas. Nie ma tutaj osoby nieomylnej, która w amerykańskim stylu rozprawiłabym się z niebezpiecznymi straszydłami. W kamienicy rządzi groza, zagubienie i przerażenie.
Podsumowując jak na debiut powieść jest dobra, choć ogólnie uznałbym ją za przeciętną, gdyby nie dowcipnie zgryźliwe obserwacje społeczne. Po cichu liczę że trylogia z Szackim, którą mam ciągle w planach, poprawi trochę moją opinię o autorze. Nie polecam, ani nie odradzam.

Ocena: 6/10